Туркистон автоном республикасининг 1918 йил октябрида советларнинг 6 ўлка съездида большевиклар таҳрири остида қабул қилинган биринчи Конституцияси бошқарувнинг мудофаа, ташқи алоқа, темир йўллар, савдо ва молия каби энг муҳим соҳалари федерал ҳукумат тасарруфига берилди. Конституция Туркистон Республикасининг синфий хусусиятини қонун йўли билан мустаҳкамлади. Унда кўрсатиб ўтилишича, советларга сайлаш ва сайланишга фақат “бошқалар меҳнатини эксплуатация қилмайдиган, меҳнат билан топиладиган даромадга яшайдиган шахслар: саноат, савдо ва қишлоқ хўжалигида ва бошқа соҳаларда банд бўлган барча турдаги ва тоифадаги ишчилар, хизматчилар, бойлик орттириш мақсадида ёлланма меҳнатдан фойдаланмайдиган деҳқонлар, казаклар ва фуқароларнинг бошқа айрим тоифалари” ҳақли эдилар. Айни вақтда “меҳнатсиз даромад” ҳисобига яшайдиган шахслар, дин пешволари, роҳиблар, хусусий савдогарлар, тижоратчилар, тадбиркорлар ва ҳакозолар сайлаш ва сайланиш ҳуқуқидан бутунлай маҳрум этилди. Шу тариқа, қонун йўли билан Туркистон жамиятининг кўпгина ижтимоий қатламлари ва тоифалари давлатни бошқаришда иштирок этишдан четлаштирилган эди.